Ο Ισαπόστολος Αβέρκιος έζησε κατά το 2ο αιώνα μ.Χ. και χάρη στο άμεμπτό του ήθος, τη μεγάλη πίστη και τη διδακτική του δράση επελέγη από το Άγιο Πνεύμα και το λαό της Φρυγίας στη θέση του Επισκόπου, του πνευματικού ηγέτη του λαού του Θεού.

Aγωνίστηκε υποδειγματικά να εφαρμόσει στην πράξη το ευαγγελικό λόγο του Μεγάλου Αρχιερέως Χριστού: «όποιος θέλει να είναι πρώτος, πρέπει να γίνει θεληματικά τελευταίος και να υπηρετεί τους πάντες». Όντας υπόδειγμα ταπείνωσης, έλεγε συχνά ο Άγιος Αβέρκιος ότι «ο άρχοντας δεν αρκεί να φαίνεται ως τέτοιος, αλλά να είναι πραγματικά», δηλαδή, ανάλογα με το αξίωμα, να αυξάνει τους κόπους και τη διακονία του προς τους άλλους.

Κήρυξε το ευαγγέλιο στη Συρία, τη Μεσοποταμία, τη Λυκαονία, τη Φρυγία και την Πισιδία και με, τη χάρη του Κυρίου, αξιώθηκε να επιτελεί πολλά θαύματα. Η δράση του έφτασε μέχρι και τη Ρώμη, όπου θεράπευσε τη δαιμονιζόμενη κόρη του αυτοκράτορα Μάρκου Αυρηλίου.

Κοιμήθηκε σε ηλικία 72 ετών, έχοντας πραγματοποιήσει αξιοζήλευτο ιεραποστολικό έργο. Για το έργο του αυτό η Εκκλησία τον τίμησε με τον τίτλο του Ισαποστόλου.

Ἀπολυτίκιον 
Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Ἀποστόλων τὸν ζῆλον ἐκμιμησάμενος, τὴ Ἐκκλησία ἐκλάμπεις ὡς ἑωσφόρος ἀστήρ, τὴν θεόσδοτον ἰσχὺν φαίνων τοὶς ἔργοις σοί, σὺ γὰρ θαυμάτων ἱερῶν, τᾶς δυνάμεις ἐνεργῶν, Ἀβέρκιε Ἱεράρχα, πρὸς εὐσέβειας εἰσόδους, τοὺς πλανωμένους καθωδήγησας.