Η λέπρα ήταν και είναι μια αρρώστια πολύ άσχημη και βαριά. Όσοι πάσχουν από αυτήν έχουν πολλές πληγές στο σώμα τους και αν δεν πάρουν φάρμακα, φτάνουν τελικά στον θάνατο.

Στα χρόνια του Χριστού πολύ συχνά εκδηλωνόταν η λέπρα. Όσοι έπασχαν από αυτήν, ήταν υποχρεωμένοι να εγκαταλείπουν τα σπίτια, τους συγγενείς και την πόλη ή το χωριό τους και να ζουν απομονωμένοι.

Στο περιστατικό που αναφέρει ο ευαγγελιστής Λουκάς (ιζ¨12-19), ο Κύριός μας προχωρούσε προς κάποιο χωριό όταν άρχισαν να του φωνάζουν από μακριά δέκα λεπροί που ζούσαν σε πολύ άθλια κατάσταση, σε απομόνωση. Έτσι ήτανε οι νόμοι τότε για εκείνους που εκδήλωναν λέπρα ή αλλιώς, με πιο σύγχρονη ιατρική ονομασία, την νόσο του Χάνσεν. Απαγορευόταν να πλησιάσουν άλλους εκτός από ασθενείς.

Όταν είδαν αυτοί οι δέκα άρρωστοι να περνάει ο Χριστός, τον παρακάλεσαν να τους λυπηθεί και να τους γιατρέψει. Εκείνος τους είπε να πάνε και να δείξουν τους εαυτούς τους στους ιερείς, οι οποίοι κατά το Νόμο θα πιστοποιούσαν την ίασή τους, πράγμα που έγινε. Καθώς έφευγαν, στο δρόμο καθαρίστηκαν από τη λέπρα και έγιναν τελείως καλά. Τότε ένας από τους δέκα γύρισε πίσω να ευχαριστήσει τον Ιησού Χριστό. Αυτός ήταν ένας Σαμαρείτης. Ο Χριστός με απορία και ίσως με παράπονο είπε. «Δεν θεραπεύτηκαν και οι δέκα; Πού είναι οι άλλοι εννέα;».

Δυστυχώς, δεν πήγαν όλοι μαζί να δείξουν την ευγνωμοσύνη τους στον Κύριό Μας που τους αφαίρεσε τη λέπρα και έτσι θα μπορούσαν από δω και μπρος να επανενταχτούν στον κόσμο. Η αχαριστία των εννέα λεπρών, των χανσενικών, ήταν πολύ κακή και ως σκέψη και ως ενέργεια. Μάλλον σκέφτηκαν ότι έγιναν τελείως καλά και δεν είχαν πια την ανάγκη του Θεού, ο οποίος τους γιάτρεψε.

Κάπως έτσι παρατηρώ ότι γίνεται και σήμερα και μάλιστα πολύ χειρότερα. Μπορεί να μην έχουμε την λέπρα στο δέρμα μας, αλλά είμαστε γεμάτοι από πάθη που μας κατακυριεύουν. Πηγαίνουμε στους ναούς μας για να ζητήσουμε το έλεος του Θεού και κυρίως τη λύση στα προβλήματά μας, αλλά, μόλις σχολάσει η εκκλησία, φεύγουμε πολύ βιαστικά, δηλαδή εφαρμόζουμε αυτό που έκαναν οι εννέα λεπροί και που πολύ απλά το λέμε: «… όπου φύγει-φύγει!». Ξεχνάμε τί έγινε και τί ακούσαμε στη θεία Λειτουργία, μας απορροφάει η καθημερινότητά μας και ξαναγυρίζουμε σε αυτό που λέει ο λαός μας «άντε πάλι από την αρχή». Αλλά και όταν δώσει ο Θεός λύση σε κάποιο πρόβλημά μας, σπάνια θυμόμαστε να τον ευχαριστήσουμε και κυρίως να εφαρμόσουμε τις εντολές Του, καθώς αυτό πρωτίστως ζητάει από εμάς.