Εἶπεν ὁ Κύριος τὴν παραβολὴν ταύτην· ἄνθρωπός τις ἐποίησε δεῖπνον μέγα καὶ ἐκάλεσε πολλούς· καὶ ἀπέστειλε τὸν δοῦλον αὐτοῦ τῇ ὥρᾳ τοῦ δείπνου εἰπεῖν τοῖς κεκλημένοις· ἔρχεσθε, ὅτι ἤδη ἕτοιμά ἐστι πάντα. καὶ ἤρξαντο ἀπὸ μιᾶς παραιτεῖσθαι πάντες. ὁ πρῶτος εἶπεν αὐτῷ· ἀγρὸν ἠγόρασα, καὶ ἔχω ἀνάγκην ἐξελθεῖν καὶ ἰδεῖν αὐτόν· ἐρωτῶ σε, ἔχε με παρῃτημένον. καὶ ἕτερος εἶπε· ζεύγη βοῶν ἠγόρασα πέντε, καὶ πορεύομαι δοκιμάσαι αὐτά· ἐρωτῶ σε, ἔχε με παρῃτημένον. καὶ ἕτερος εἶπε· γυναῖκα ἔγημα, καὶ διὰ τοῦτο οὐ δύναμαι ἐλθεῖν. καὶ παραγενόμενος ὁ δοῦλος ἐκεῖνος ἀπήγγειλε τῷ κυρίῳ αὐτοῦ ταῦτα. τότε ὀργισθεὶς ὁ οἰκοδεσπότης εἶπε τῷ δούλῳ αὐτοῦ· ἔξελθε ταχέως εἰς τὰς πλατείας καὶ ρύμας τῆς πόλεως, καὶ τοὺς πτωχοὺς καὶ ἀναπήρους καὶ χωλοὺς καὶ τυφλοὺς εἰσάγαγε ὧδε. καὶ εἶπεν ὁ δοῦλος· κύριε, γέγονεν ὡς ἐπέταξας, καὶ ἔτι τόπος ἐστί. καὶ εἶπεν ὁ κύριος πρὸς τὸν δοῦλον· ἔξελθε εἰς τὰς ὁδοὺς καὶ φρα­γμοὺς καὶ ἀνάγκασον εἰσελθεῖν, ἵνα γεμισθῇ ὁ οἶκός μου. λέγω γὰρ ὑμῖν ὅτι οὐδεὶς τῶν ἀνδρῶν ἐκείνων τῶν κεκλημένων γεύσεταί μου τοῦ δείπνου. πολλοὶ γάρ εἰσι κλητοί, ὀλίγοι δὲ ἐκλεκτοί.

ΚΑΛΕΣΜΕΝΟΙ ΣΤΟ ΜΕΓΑ ΔΕΙΠΝΟ

«Ἄνθρωπός τις ἐποίησε δεῖπνον μέγα καὶ ἐκάλεσε πολλούς»

Μέγα» ἦταν τὸ δεῖπνο, γιὰ τὸ ὁποῖο κάνει λόγο ἡ παραβολὴ ποὺ ἀκούσαμε σήμερα στὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιο. Δηλαδή, πλούσιο, ἐπίσημο, τιμητικό. Στὸ δεῖπνο αὐτὸ ὁ οἰκοδεσπότης, ποὺ συμβολίζει τὸν Θεό, εἶχε πολλοὺς προσκεκλημένους. Τοὺς κάλεσε ὅλους· ἀπὸ ἐπίση­μα πρόσ­ωπα, μέχρι καὶ πτωχοὺς ζητιάνους τελικά. Κανένα δὲν ἄφησε ἀπρόσκλητο. Στὸ δεῖπνο αὐτὸ ἔχει κα­λέ­σει καὶ τὸν καθένα μας. Ἂς δοῦμε, λοιπόν, ποιό εἶναι τό μεγάλο αὐτὸ δεῖπνο, στὸ ὁποῖο μᾶς καλεῖ ὁ Θεὸς καὶ πῶς ἀνταποκρινόμαστε στὴν πρόσκλησή του.

1. Τὸ δεῖπνο τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ

Τό μεγάλο αὐτὸ δεῖπνο, γιὰ τὸ ὁποῖο μᾶς μίλησε σήμερα ὁ Κύριος, εἶναι ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ὁ Παράδεισος, ἡ αἰώνια μακαριότητα τοῦ Οὐρανοῦ. Τὸ ὀνομάζει δεῖπνο ὁ Κύριος γιὰ νὰ ἐκφράσει τὰ πλούσια πνευματικὰ ἀ­γαθά, τὰ ὁποῖα ἔχει ἑτοιμάσει ὁ Θεὸς στὴν οὐράνια Βασιλεία του: τὴν ἀπερίγραπτη εὐφροσύνη, τὸν χορτασμὸ ποὺ θὰ αἰσθάνονται οἱ συνδαιτυμόνες τοῦ δείπνου αὐτοῦ, τὸ ὁποῖο στὴν πληρότητά του θὰ παρατεθεῖ στὸ τέλος τοῦ κόσμου. «Μακάριοι οἱ εἰς τὸ δεῖπνον τοῦ γάμου τοῦ ἀρνίου κεκλημένοι» (Ἀποκ. ιθ΄ 9), σημειώνει στὴν Ἀποκάλυψή του ὁ ἱερὸς εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης. Δηλαδή, μακάριοι εἶναι οἱ προσκεκλημένοι στὸ δεῖπνο τοῦ γάμου τοῦ Ἀρνίου, οἱ ὁποῖοι θά μετέχουν στὴν ἄρρητη χαρὰ τοῦ Οὐρανοῦ.

Εἶναι μέγα τὸ δεῖπνο αὐτό, καὶ διότι εἶναι Μέγας Ἐκεῖνος ποὺ τὸ παραθέτει. Δὲν τὸ προσφέρει κάποιος ἐπίγειος ἄρχοντας ἢ βασιλιάς, ἀλλὰ ὁ «Βασιλεὺς τῶν βασιλευόντων καὶ Κύριος τῶν κυριευόντων» (θεία Λειτουργία Μ. Σαββάτου)· ὁ Κύριος τῶν οὐρανίων καὶ τῶν ἐπιγείων, τῶν Ἀγγέλων καὶ τῶν ἀνθρώπων, ὁ παν­τοκράτορας Θεός. Μᾶς προσφέρει δὲ σὲ αὐτὸ κάτι ὄντως μεγάλο: τὸν ἴδιο τὸν Ἑαυτό του. Μᾶς προσφέρεται ὁ ἴδιος ὁ Θεός, ἡ δική του οὐράνια δόξα, ἡ θεία Βασιλεία του. Στὸ δεῖπνο αὐτὸ θὰ εἶναι παρόντες ὅλοι οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας, οἱ Δίκαιοι τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, οἱ Προφῆτες, οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι, οἱ ἔνδοξοι Μάρτυρες, οἱ ὅσιοι Ἀσκητές, οἱ θεοφόροι Πατέρες. Τὸ δεῖπνο αὐτὸ θὰ εἶναι μεγάλο καὶ σὲ διάρκεια. Ὄχι ἁπλῶς μεγάλο, ἀλλὰ αἰώνιο θὰ εἶναι. Ἕνα δεῖπνο ποὺ δὲν θὰ τελειώσει ποτέ! Ἡ αἰώνια εὐφροσύνη τῆς ἑνώσεώς μας μὲ τὸν Κύριο.

Μεγάλο πράγματι τὸ δεῖπνο αὐτό. Καὶ ὅπως εἴπαμε νωρίτερα, εἴμαστε ὅλοι καλεσμένοι σὲ αὐτό. Πῶς ὅμως ἀνταποκρινόμαστε στὴν πρόσκληση τοῦ μεγάλου Οἰκοδεσπότη;

2. Ἡ ἀνταπόκρισή μας

Κάνει ἀσφαλῶς ἐντύπωση στὴν παραβολὴ ἡ ἀδιαφορία τῶν καλεσμένων νὰ μετάσχουν στὸ μέγα δεῖπνο. «Ἤρξαντο ἀπὸ μιᾶς παραιτεῖσθαι πάντες», διηγεῖται ὁ Κύριος. Ὅλοι δηλαδή, σὰν νὰ ἦταν συνεννοημένοι μεταξύ τους, ἀρνήθηκαν τὸ θεϊκὸ κάλεσμα, προφασιζόμενοι ἄλλες ὑποχρεώσεις τους, ἐργασιακὲς ἢ οἰκογενειακές.

Δυστυχῶς κάτι ἀντίστοιχο παρατηρεῖται καὶ στὴν ἐποχή μας. Οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι ἀδιαφοροῦν γιὰ τὴν τιμητικὴ πρόσκληση τοῦ Θεοῦ. Πνιγμένοι κάποτε στὶς ἀπασχολήσεις τους, στὶς ἐργασίες τους, στὶς ἐπίγειες ὑποθέσεις τους, ἔχουν τὰ μάτια τους στραμμένα μόνο στὴ γῆ. Ἀδιαφοροῦν γιὰ τὸ οὐράνιο δεῖπνο ποὺ μᾶς ἔχει ἑτοιμάσει ὁ Κύριος· γιὰ τὸ αἰώνιο αὐτὸ πανηγύρι ποὺ περιμένει ὅσους ἀνταποκριθοῦν στὸ κάλεσμά του. «Ἔχε με παρῃτημένον», λένε μὲ τὸν τρόπο τους οἱ περισσότεροι. Λυπᾶμαι· ἔχω ἄλλες δουλειές. Ἔχω σημαντικότερα πράγματα νὰ κάνω. Στὴν πραγματικότητα δὲν τοὺς λείπει ὁ χρόνος, ἀλλὰ ἡ διάθεση νὰ μετάσχουν στὴν αἰώνια χαρὰ τοῦ Οὐρανοῦ.

Κάποτε κι ἐμεῖς οἱ πιστοὶ χανόμαστε βυθισμένοι μέσα στὶς βιοτικὲς μέριμνες. Ἀσφαλῶς ὀφείλουμε νὰ φροντίσουμε καὶ γιὰ τὴν ἐργασία μας καὶ γιὰ τὴν οἰκογένεια, ποὺ μᾶς ἔχει χαρίσει ὁ Θεός, καὶ νὰ δείχνουμε συνέπεια σὲ κάθε ἄλλη ὑποχρέωσή μας· χωρὶς ὅμως νὰ μᾶς ἀπορροφοῦν ὅλα αὐτά· χωρὶς νὰ γίνονται τελικὰ ἐμπόδιο στὴν πορεία μας πρὸς τὸν οὐράνιο προορισμό μας.

Πλησιάζουν τὰ Χριστούγεννα. Σὲ λίγες ἡμέρες ὁ παντοδύναμος Θεὸς θὰ γεννηθεῖ σ᾿ ἕνα φτωχικὸ σπήλαιο. Δὲν θὰ στείλει κάποιο δοῦλο νὰ μᾶς καλέσει στὸ μέγα δεῖπνο τῆς Βασιλείας του. Ὁ ἴδιος ὁ οὐράνιος Οἰκοδεσπότης θὰ ἔλθει «μορφὴν δούλου λαβών» (Φιλιπ. β΄ 7). Θὰ γίνει ἄνθρωπος καὶ θὰ ἔλθει νὰ καλέσει προσ­ωπικὰ τὸν καθένα μας. Ἂς μὴν ἀδιαφορήσουμε στὸ κάλεσμά του. Ἂς ἑτοι­μάσουμε τὴν ψυχή μας μὲ τὴν ἱερὰ Ἐξομολόγηση. Ἂς νηστέψουμε, ἂς προσ­ευχηθοῦμε, ἄς μελετήσουμε κάτι σχετικὸ μὲ τὴ μεγάλη Ἑορτὴ τὶς ἡμέρες αὐτές. Ἂς ἀνταποκριθοῦμε στὴν τιμητικὴ πρόσκληση τοῦ ἐνανθρωπήσαντος Θεοῦ, ὥστε νὰ μᾶς κατατάξει μαζὶ μὲ τοὺς ἐκλεκτούς του, νὰ μᾶς ἀξιώσει δὲ νὰ ἀπολαύσουμε τὸ μέγα δεῖπνο ποὺ μᾶς ἔχει ἑτοιμάσει, τὰ αἰώνια ἀγαθὰ τῆς οὐράνιας Βασιλείας του.