Ως «Ελευθερία», εννοούμε (τις περισσότερες φορές), σωματική, φυλετική, φεμινιστική κ.α. και την καθιστούμε άκρως αναγκαία για την σημερινή μας Κοινωνία. Το μεγάλο πρόβλημα που γεννάται όμως, είναι ότι ξεχνάμε ότι ο άνθρωπος δεν είναι μόνο σώμα αλλά και πνεύμα. Είτε θέλουμε, είτε δεν θέλουμε, είναι πασιφανές αυτό και αποδεικνύεται με τις διάφορες ψυχικές διαταραχές που εμφανίζονται στον κόσμο. Ελεύθερος, όπως συναντάται στα έργα των Αγίων Πατέρων της Εκκλησίας μας, είναι αυτός ο οποίος πράττει το αγαθό, δηλαδή ακολουθεί τον Χριστό, με ότι συνεπάγεται αυτό (Συχνή συμμετοχή στην Θεία Λατρεία, Μυστήρια, κ.α.) και δούλος είναι αυτός που επιλέγει τα πάθη, δηλαδή αποστρέφεται τον Θεό και επιλέγει να μένει μακριά Του. Και σε αυτό έχουμε παράδειγμα όπως: πηγαίνοντας Εκκλησία μόνο για το καλό (συνήθως σε μεγάλες γιορτές), ανάβοντας μόνο ένα κερί και μη συμμετέχοντας ενεργά στην ζωή της Εκκλησίας και γενικά έχοντας μια χλιαρή εως ανύπαρκτη σχέση με την Εκκλησία. Αν δεν καταλάβουμε πολύ καλά αυτούς τους δύο δρόμους, δεν θα είμαστε ποτέ σε θέση να είμαστε πραγματικά ελεύθεροι. Σωματικά ελευθερωθήκαμε μετά το 1821, αλλά σιγά-σιγά, υποδουλώσαμε το πνεύμα μας στον Δυτικό (Υλιστικό) τρόπο ζωής. Ζητάμε ισότητα, μα ο κόσμος δεν δημιουργήθηκε ίσος. Ο καθένας έλαβε διαφορετικά χαρίσματα, όχι για να υπερτερεί έναντι του συνανθρώπου του, αλλά να τον αλληλοϋποστηρίζει. Κανείς, μα κανείς, δεν είναι ανώτερος του άλλου. Ούτε χρειάζεται η γυναίκα να υπερυψωθεί διότι, δεν είναι εξαρχής κατώτερη. Ούτε φυλετικά υπάρχει διαφορά γιατί όλοι είναι δημιουργήματα του Θεού άρα ακυρώνοντας την ανθρώπινη επινόηση για ισότητα όλων. Όπου υπάρχει ανισότητα, υπάρχει επειδή εμείς την δημιουργήσαμε, όχι ο Θεός. Η αμαρτωλή φύση μας, μας οδήγησε εναντίον στον Πλάστη και Θεό μας. Αλλά, Αυτός μας καλεί και περιμένει να πάμε κοντά σε Αυτόν. Στο τέλος, το μόνο που χρειάζεται, είναι να σκεφτούμε τις δύο απλές επιλογές: θέλουμε να είμαστε πραγματικά ελεύθεροι μαζί με τον Θεό ή δούλοι στην Αμαρτία και τα πάθη μας, ενάντια Του;