Ο εκφοβισμός, μια λέξη που κρύβει μια οδυνηρή κοινωνική πραγματικότητα, αφού συμπυκνώνει μια γκάμα από συμπεριφορές που θίγουν το ανθρώπινο πρόσωπο και πλήττουν την αξιοπρέπειά του. Πάνω από όλα όμως θίγουν τον άνθρωπο εκείνον που χρησιμοποιεί θελημένα (ή και ασυνείδητα) εκφοβιστικές μεθόδους μέσω της συμπεριφοράς του για να ανταπεξέλθει στις διάφορες προκλήσεις της ζωής. Το παρόν άρθρο δεν έχει σκοπό να επεκταθεί στο τί είναι εκφοβισμός, ποιοι παράγοντες τον δημιουργούν και τον συντηρούν, αλλά στο να προτείνει μια λύση που ίσως να ακούγεται πρωτότυπηκαι πολλές φορές «ακατόρθωτη» για τον σύγχρονο άνθρωπο. Τηνσυγχώρεση. Τί είναι όμως συγχώρεση; Η συγχώρεση ίσως να είναι η πιο όμορφη, η πιο «ρηξικέλευθη», η πιο «καινοτόμος» λύση στο σοβαρό κοινωνικό πρόβλημα του εκφοβισμού, σε μια εποχή όπου οι αρετές, τα ιδανικά, το ήθος, η ηθική έχουν πέρα για πέρα υποτιμηθεί και αλλοτριωθεί ως προς την αξία και το περιεχόμενό τους. Κι όμως η συγχώρεση κρύβει μέσα της το λησμονημένο αλλά ποθητό θαύμα. Την θεραπεία της ψυχής μας και των διαπροσωπικών μας σχέσεων που νοσούν. Κι αυτό γιατί η συγχώρεση είναι μια αγαπητική κίνηση της ψυχής μας ως προς το πρόσωπο που μας αδίκησε με την απρεπή, επιθετική, προσβλητική, ταπεινωτική συμπεριφορά του. Η συγχώρεση είναι βάλσαμο που το προσφέρουμε πρώτα ως αληθινό δώρο στην δική μας ψυχή για να απελευθερωθεί από όλα τα αρνητικά συναισθήματα του θυμού, της οργής, της εκδικητικότητας, της θλίψης, της απογοήτευσης, της απελπισίας, της απόγνωσης που προκλήθηκαν στην καρδιά μας από ένα εκφοβισμό, μια επιθετικότητα, μια αδικία. Η συγχώρεση γίνεται ταυτόχρονα ένα δώρο στον ίδιο το άνθρωπο που είναι ούτως ή αλλιώς ταλαίπωρος και αυτός από τα δικά του τραύματα, ψυχικά βαρίδια και ψυχικές επιβαρύνσεις του δικού του παρελθόντος, της βιολογικής του κληρονομικότητας αλλά και του δυσλειτουργικού του πολύ πιθανόν κοινωνικού πλαισίου. Συγχώρεση δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι αποδεχόμαστε την επιβλαβή πράξη και συμπεριφορά του «εκφοβιστή» ως φυσιολογική και κοινωνικά αποδεκτή ή αρεστή. Συγχώρεση δεν σημαίνει κατ’ ανάγκη συμφιλίωση με το πρόσωπο που μας έβλαψε, εάν δεν μπορεί να επέλθει μια αποκατάσταση της διαπροσωπικής σχέσης κατά ένα υγιή και λειτουργικό τρόπο, εάν το ψυχικό τραύμα που προκλήθηκε από μια εκφοβιστική συμπεριφορά δεν επουλώθηκε, εάν η σκιά του εκφοβισμού είναι πάντα παρούσα (ακόμα και μετά από μια συγγνώμη ή απολογία) και υπάρχει ο κίνδυνος να συντηρηθεί επί μακρόν ο εκφοβισμός σε οποιαδήποτε του μορφή. Τα οφέλη της συγχώρεσης Η συγχώρεση στον πλησίον που μας έβλαψε εφόσον γίνει μυστικά και καρδιακά στην καρδιά μας,πάντοτε με την βοήθεια του Θεού, γίνεται το πιο όμορφο δώρο από όλα τα δώρα σε μας τους ίδιους γιατί μαθαίνουμε να αγαπάμε αληθινά, γιατί ωριμάζουμε πνευματικά και ψυχικά, γιατί μαθαίνουμε να ταπεινωνόμαστε, να βλέπουμε κατάματα ότι τα ανθρώπινα μέτρα και όριαέχουν πτώσεις και αναβάσεις μαζί, γιατί μαθαίνουμε να διαχωρίζουμε το πρόσωπο από την πράξη, γιατί διακρίνουμε ότι μέσα στον κάθε άνθρωπο συνυπάρχει το φως και το σκοτάδι σε μια συνεχή πάλη επικράτησης και τέλος-τέλος μαθαίνουμε να επιλέγουμε συνειδητά να δίνουμε το γιατρικό της αγάπης και καλοσύνης στην κουρασμένη ανθρωπότητα που διψά για αγάπη αλλά προσφέρει αντί αυτού πολλές φορές «όξος και χολή». Ας κάνουμε λοιπόν μια αρχή, στο εδώ και τώρα, μαθαίνοντας να αγαπάμε και να συγχωράμε ουσιαστικά, γιατί η ομορφιά (η αγάπη και η ευσπλαχνία) θα σώσει τον κόσμο, όπως κάποτε σοφά μας «συμβούλευσε» ο Ρώσος συγγραφέαςμε την ποιητική ψυχή, Ντοστογιέφσκι… Ας τον ακούσουμε λοιπόν κι ας αγκαλιάσουμε την αδύναμη ευθραυστότητά του σύγχρονου κατακερματισμένουανθρώπου που θέλει σήμερα παρά ποτέ άλλοτε να αγαπήσει και να αγαπηθεί και συνεπώς να εξέλθει από τα ψηλά τείχη της ναρκισσιστικής του ατομικότητας και ανυπόφορης μοναξιάς, μα δεν γνωρίζει το πώς…