Κυριακή Θ´Ματθαίου: Ἐλάχιστες εἶναι οἱ φορές πού τά ἱερά κεί­μενα τῶν εὐαγγελίων περιγράφουν πε­ρι­­­στα­­τικά κατά τά ὁποῖα οἱ μαθητές τοῦ Χριστοῦ βρίσκονται μόνοι τους· καί μία ἀπό αὐτές τίς περιπτώσεις εἶναι καί αὐτή, τήν ὁποία ἀκού­σαμε στό σημερινό εὐαγγε­λικό ἀνάγνω­σμα. Μετά τό θαῦμα τοῦ χορτασμοῦ τῶν πεν­τα­κισχιλίων ὁ Χριστός ἀναγκάζει τούς μα­­­θητές του νά μποῦν στό πλοῖο καί νά ἐπιστρέψουν πίσω, μέχρις ὅτου ἐκεῖνος «ἀπο­λύσει τούς ὄχλους». Τούς στέλνει γνωρίζοντας ἀσφαλῶς τί ἐπρόκειτο νά συμ­βεῖ μέσα στή νύκτα, ἀλλά καί αὐτό βρίσκεται μέσα στό σχέδιο τοῦ Χριστοῦ καί ἔχει σκοπό νά τούς διδάξει ὄχι μόνο τή σημασία τῆς πίστεως στόν Χριστό ἀλλά καί τή δύναμη τῆς ἐξουσίας του ἐπάνω στή φύση καί τά φυσικά φαινόμενα. Γι’αὐτό καί ἐπιτρέπει νά ταραχθεῖ μέσα στή νύχτα ἡ γαλήνια θάλασσα καί μαζί μέ αὐ­τή καί ἡ γαλήνη στίς ψυχές τῶν μαθητῶν του. Τά κύματα πού ὑψώνονται καί κά­νουν τό πλοῖο τους νά κινδυνεύει νά βυ­θισθεῖ, αὐξάνουν τήν ἀγωνία καί τόν φό­βο τῶν ἀποστόλων. Ἀπελ­πισία καί ἀπό­­γνωση συνέχει τίς ψυχές τους, καί ὁ διδά­σκαλος, στόν ὁποῖο προσέ­φευγαν πάν­τοτε στίς δύσκολες στιγμές, ὁ διδά­σκα­­λος ὁ ὁποῖος τούς λύτρωνε πάντοτε ἀπό ὅλες τίς ἀπρόβλεπτες καταστάσεις πού συναν­τοῦ­σαν ἀπουσιάζει, δέν εἶναι πα­ρών. Πόσες σκέψεις θά πέρασαν, ἀλήθεια, ἐκεῖνες τίς στιγμές, ἀδελφοί μου, ἀπό τό μυαλό τῶν μαθητῶν τοῦ Κυρίου! Πόσες φο­ρές δέν θά ἀναρωτήθηκαν «ποῦ εἶσαι, ραββί, τώρα πού σέ ἔχουμε ἀνάγκη; Ποῦ εἶσαι τώρα πού κινδυνεύουμε νά κατα­πον­­­τι­σθοῦμε ὑπό τῶν κυμάτων;» Στήν ἀγω­­νία τους ὅμως οἱ μαθητές τοῦ Κυρίου δέν εἶναι μόνοι, γιατί ἡ ἀγωνία καί ὁ φό­βος εἶναι συναισθήματα συνυφα­σμέ­να μέ τή ζωή καί τήν πορεία τοῦ κάθε ἀνθρώπου, εἶναι συνυφασμένα μέ τήν ἱστο­ρία καί τήν ἐξέλιξη τοῦ κόσμου. Σέ θέση ἀνάλογη μέ αὐτή τῶν μαθητῶν τοῦ Κυρίου βρεθήκαμε κάποια στιγμή τῆς ζω­ῆς μας ὅλοι οἱ ἄν­θρωποι, ὅταν τό σκάφος τῆς ὑπάρξεώς μας κλυδωνίσθηκε ἀπό τά κύ­ματα τῶν προ­βλημάτων, τῶν θλίψεων, τῶν ἀσθε­νειῶν, τῶν παθῶν, τῶν δυσκο­λιῶν, τῶν ποι­­κί­λων κινδύνων πού συνά­ν­τησε ὁ κα­θέ­νας ἀπό ἐμᾶς στή ζωή του. Καί ὑπάρ­χουν φορές πού ὁ καθένας ἀπό ἐμᾶς θά διερωτήθηκε σάν τούς μαθητές τοῦ Χρι­στοῦ· «ποῦ εἶσαι, Κύριε; Γιατί μέ ἐγκατέ­λει­ψες τώρα πού σέ ἔχω ἀνάγκη; Ποῦ εἶσαι, Κύριε, τώρα πού μόνο ἐσύ μπο­ρεῖς νά μέ σώσεις ἀπό τά κύματα πού μέ ἀπει­λοῦν;» Παρόμοια τά ἐρωτήματα, ἀδελφοί μου, ἀλλά ἡ ἀπάντηση πού δίνει ὁ Χριστός καί σέ ἐμᾶς εἶναι ἡ ἴδια μέ αὐτή πού ἔδωσε στούς μαθητές του. «Θαρσεῖτε, ἐγώ εἰμί· μή φοβεῖ­σθε». Ὁ Χριστός μπορεῖ νά μήν βρι­­σκόταν μέ­σα στό πλοῖο τῶν μαθητῶν του πού βα­σα­νι­ζόταν ἀπό τά κύματα, ἀλλά δέν ἦταν ἀπών· γιατί ὁ Χριστός δέν εἶναι ποτέ ἀπών ἀπό ὅ,τι συμβαίνει στή ζωή μας, ἀπό ὅ,τι συμβαίνει στήν ἱστορία, ἀπό ὅ,τι συμ­βαίνει στόν κόσμο. Εἶναι πα­ρών ὡς παν­τα­χοῦ παρών καί γνωρίζει τά τεκταινό­με­να καί παρακο­λουθεῖ τήν ἀγω­νία μας καί αἰσθάνεται τόν φόβο μας καί ἀκούει τίς κραυ­γές μας καί τίς ἱκε­σίες μας. Ὁ Χρι­στός εἶναι πάντοτε παρών στίς δύ­σκο­λες στιγμές τής ζωῆς μας, στίς στιγμές τῶν θλίψεων καί τῶν πειρασμῶν, τῶν δοκιμα­σιῶν καί τῆς τρικυμίας· εἶναι πα­ρών, ὅταν κλυδωνίζεται τό σκάφος τῆς ζωῆς μας, ἀρ­κεῖ ἐμεῖς νά θέλουμε πράγ­μα­τι νά τόν δοῦμε, ἀρκεῖ ἐμεῖς νά μποροῦμε νά τόν ἀνα­γνωρίσουμε. Γιατί πρέπει νά μπο­ροῦ­με νά τόν ἀναγνωρίσουμε, γιά νά μή νο­μί­σουμε καί ἐμεῖς, σάν τούς μαθητές του, ὅτι εἶναι φάντασμα αὐτός πού ἔβλεπαν νά περιπατεῖ ἐπί τῶν κυμάτων. Γιατί πρέπει νά μποροῦμε νά ἀκούσουμε τή φωνή τοῦ Χριστοῦ πού ἐπαναλαμβάνει καί σέ ἐμᾶς τό «θαρσεῖτε, ἐγώ εἰμί· μή φοβεῖσθε». Καί πρέπει νά μποροῦμε νά πιστεύουμε καί τή φωνή του, νά πιστεύουμε στή θεία δύναμή του οὐσιαστικά, βαθειά μέσα στήν ψυχή μας καί ὄχι θεωρητικά καί ἀόριστα. Γιατί ἡ πίστη στόν Χριστό εἶναι εὔκολη ὑπόθεση, ὅταν ὅλα βαίνουν ὁμαλά στή ζωή μας, ὅταν δέν ἀντιμετωπίζουμε δυσκολίες ἤ προβλήματα, ἀσθένειες καί ἀπογοητεύσεις, πειρασμούς καί εἰρωνίες. Χρειάζεται ὅμως νά τήν διαθέτουμε καί στίς κρίσιμες στιγμές τῆς ζωῆς ὄχι μόνο γιατί μᾶς βοηθᾶ νά σταθοῦμε ὄρθιοι ἀλλά καί γιατί ἀποδεικνύεται ὅτι εἶναι ἀληθινή, εἶναι γνήσια, εἶναι τέτοια πού ζητᾶ ἀπό ἐμᾶς ὁ Χριστός. Αὐτή τή σταθερή καί ἀκλόνητη πίστη ἄς ἀγωνιζόμασθε νά ἀποκτήσουμε, ζητώντας καί ἀπό τόν Χριστό, ὅπως καί οἱ μαθητές του, νά μᾶς προσθέσει πίστη, γιά νά μπορέσουμε νά φθάσουμε μέσα ἀπό τίς τρικυμίες τῆς παρούσης ζωῆς στό λιμάνι τῆς βασιλείας του. Ἀμήν.