«Ζωὴν τὴν κυήσασαν, ἐκυοφόρησας, ἁγνὴν Θεομήτορα, θεόφρον Ἄννα· διὸ πρὸς λῆξιν οὐράνιον, ἔνθα εὐφραινομένων, κατοικία ἐν δόξῃ, χαίρουσα νῦν μετέστης, τοῖς τιμῶσί σε πόθῳ, πταισμάτων αἰτουμένη, ἱλασμὸν ἀειμακάριστε». Με πολλούς τρόπους, βαθιά συγκίνηση και απέραντο σεβασμό οι ορθόδοξοι χριστιανοί τιμούν την Αγία Άννα, τη μητέρα της Παναγίας μας, νιώθοντάς την ως ένα από τα πιο αγαπημένα τους πρόσωπα. Άραγε, γιατί; Ήδη το απολυτίκιο μας μιλάει συνοπτικά γι’ αυτή την πραγματικότητα: Η Άννα, μια γυναίκα με φρόνημα του Θεού, βάσταξε στα σπλάχνα της την αγνή Μητέρα του Κυρίου μας, που, καθώς είχε ο ίδιος διακηρύξει, είναι η όντως Ζωή. Τώρα όμως, συνεχίζει ο υμνογράφος, συ αναχώρησες με πολλή χαρά προς τους ουρανούς, όπου βρίσκεται η δοξασμένη κατοικία εκείνων που ευφραίνονται, προφανώς κοντά στον αληθινό Θεό. Αλλά, η αγάπη των Αγίων, όπως και του Κυρίου, αγκαλιάζει όλους τους ανθρώπους. Έτσι και η Αγία μας ζητάει τη σωτηρία για κείνους που με πόθο την τιμούν! Σ’ έναν άλλο ύμνο, οι προπάτορες του Χριστού χαρακτηρίζονται τρισευτυχισμένοι, γιατί ξεπέρασαν όλους τους γονείς, αφού γέννησαν τη Μητέρα της Ζωής. Στους μαστούς της Αγίας θήλασε Εκείνη, που έδωσε το γάλα σ’ Αυτόν που τρέφει όλη τη Κτίση: «Ὦ μακαρία δυάς, ὑμεῖς πάντων γεννητόρων ὑπερήρθητε, ὅτι τὴν τῆς κτίσεως πάσης ὑπερέχουσαν ἐβλαστήσατε, ὄντως μακάριος εἶ lωακείμ, τοιαύτης παιδὸς χρηματίσας πατήρ. Μακαρία ἡ μήτρα σου Ἄννα, ὅτι τὴν Μητέρα τῆς ζωῆς ἡμῶν ἐβλάστησας. Μακάριοι οἱ μαστοί, οἷς ἐθήλασας τὴν γαλακτοτροφήσασαν τὸν τρέφοντα πᾶσαν πνοήν»(Δοξαστικόν Λιτής). Όμως, δικαιολογημένα αναρωτιόμαστε: πώς έφτασαν σ’ αυτή την ύψιστη τιμή; Ξέρομε ότι το ευλογημένο ζευγάρι ζούσε στα Ιεροσόλυμα. Προικισμένοι με πολλές αρετές- όπως ευσέβεια, δικαιοσύνη, ταπεινοφροσύνη, υπακοή στο θέλημα του Θεού- είχαν πολλές ευκαιρίες συμμετοχής στη λατρεία Του. Ωστόσο, περνούσαν μια σκληρή δοκιμασία. Σήκωναν υπομονετικά το σταυρό της ατεκνίας, που για την αρχαία εβραϊκή κοινωνία σήμαινε μεγάλη ντροπή. Αλλά, οι άνθρωποι του Θεού δεν απογοητεύτηκαν. «Πολιόρκησαν» με τις προσευχές τους το θρόνο Του για μια ολόκληρη ζωή! Τα χρόνια περνούν. Φτάνουν στα γεράματα. Για να έλθει τότε η έκπληξη-στο δειλινό της ζωής. Επί τέλους, οι προσευχές του ζεύγους εισακούονται. Σ’ ένα σπήλαιο, στο οποίο προσευχόταν ο Δίκαιος Ιωακείμ, πληροφορείται το τέλος της ατεκνίας. Το θαύμα γίνεται! Με την επέμβαση του Θεού συλλαμβάνει η Άννα και γεννάει την πάναγνη Μητέρα Του. Όπως γνωρίζουμε, όταν η Παναγία μας έγινε τριών ετών, οι γονείς της, εκπληρώνοντας το παλιό τάμα τους, την οδήγησαν στο Ναό του Σολομώντα και την αφιέρωσαν στον Κύριο. Ευτύχησαν να τη δουν για οκτώ χρόνια να τον υπηρετεί και, μετά από μικρό διάστημα, σύμφωνα με την παράδοση, αναχώρησαν για τους ουρανούς, ώστε να πρεσβεύουν από κει και για μας τους αμαρτωλούς, καθώς βρισκόμαστε σε μεγάλη δοκιμασία. «Χαίροις ἡ νοητὴ χελιδών, ἔαρ τῆς χάριτος ἡμῖν ἡ γνωρίσασα»…«Χαίροις εὐλογημένη ἡ γῆ, ἡ τὴν θεόβλαστον τῷ κόσμῳ ἀνθήσασα, ἡ νόμῳ ἀδιαλείπτως, ἐμμελετῶσα Θεοῦ, καὶ τὴν χάριν πᾶσιν ὑπογράψασα»…Οι υμνογράφοι πλέκουν ωραιότατα εγκώμια στην Αγία Άννα, που, με τον ένθεο βίο της, τη σωφροσύνη, την τήρηση των εντολών του Θεού, ξεπέρασε όλες τις μητέρες: «Τὰς νόμου ἐντολάς, θεαρέστως τηροῦσα, μητέρας Ἰσραήλ, ὑπερῆρας ἁπάσας, τὴν μόνην ἀειπάρθενον, Θεοτόκον κυήσασα, ἁγιόλεκτε, Ἄννα Προμῆτορ Κυρίου, μεταστᾶσα δέ, ἐκ γῆς πρὸς θεῖον νυμφῶνα, Δικαίων ὑπέρκεισαι» (Κάθισμα). Πολλοί τονίζουν τον πόνο των Θεοπατόρων, που για πενήντα ολόκληρα χρόνια δοκιμάστηκαν σκληρά. Και, βέβαια, δεν ήταν ούτε οι πρώτοι, ούτε οι τελευταίοι. Μήπως κάτι ανάλογο δεν συνέβη με όλες τις μεγάλες μορφές της Παλαιάς Διαθήκης, καθώς και με τους Αποστόλους, τους Μάρτυρες, κι όλους τους Αγίους της Εκκλησίας μας; Γι’ αυτό και ο ιερός Χρυσόστομος, που τόσο δοκιμάστηκε και τελικά πέθανε στην εξορία, μας προτρέπει να υπομένουμε τις θλίψεις αδιαμαρτύρητα, γιατί, μαζί με τις χαρές, υπηρετούν το σκοπό της σωτηρίας μας. «Μη φοβηθείς, λέει, ποτέ τον πειρασμό, αν έχεις γενναία ψυχή. Όλοι οι άγιοι έτσι στεφανώθηκαν. Είναι μεγάλη η θλίψη των σωμάτων, αλλά μεγαλύτερη η άνεση των ψυχών. Είθε πάντοτε να θλίβεσθε»(Ε.Π.Ε.33,416)! Παράξενη, μα σωτήρια προτροπή. Και για το λαό μας, που ανεβαίνει συνεχώς στο Γολγοθά, δίνεται ένα μήνυμα υπομονής και ελπίδας, με βοήθεια του Θεού και των Αγίων: «Προγόνων Χριστοῦ, τὴν μνήμην ἑορτάζομεν, τὴν τούτων πιστῶς, αἰτούμενοι βοήθειαν, τοῦ ῥυσθῆναι ἅπαντας, ἀπὸ πάσης θλίψεως, τοὺς κραυγάζοντας· ὁ Θεὸς γενοῦ μεθ’ ἡμῶν, ὁ τούτους δοξάσας ὡς ηὐδόκησας»(Κοντάκιον).