Οι αιώνιες δογματικές αλήθειες, τα θεία δόγματα, είναι αντικείμενο της πίστεως και η πίστη είναι άσκηση, η οποία περιλαμβάνει όλη την προσωπική ύπαρξη του ανθρώπου και επομένως και τη διάνοια. Όλες οι ευαγγελικές αρετές της ασκήσεως και της χάριτος, με την πίστη πρώτη, είναι ο επουράνιος άρτος της αιώνιας ζωής, με τον οποίο τρεφόμενος ο άνθρωπος, αξιοποιεί, αγιάζει, τελειοποιεί τον εαυτό του και αποκαθίσταται στη θεοείδειά του. Η εν χάριτι ζωή μέσα στην Εκκλησία γίνεται αναπόφευκτα η πηγή της εν χάριτι επιγνώσεως των αιώνιων δογματικών αληθειών. Βιώνοντάς τες ως το περιεχόμενο της ζωής του ο άνθρωπος προσεγγίζει και οικειοποιείται τη γνησιότητα, την αυθεντία, την αλήθεια και τη σωτηριώδη δύναμη. Όπως ακριβώς είπε ο Κύριος: «εάν τις θέλη το θέλημα Αυτού ποιείν», δηλαδή του Θεού Πατρός, «γνώσεται περί της διδαχής», δηλαδή για τα δόγματα, εάν αυτά είναι «εκ του Θεού» (Ιω. 7, 17). Καθετί στο Θεάνθρωπο Χριστό είναι πραγματικό, είναι σεσαρκωμένο. Διότι η μοναδικότητα του Κυρίου Ιησού Χριστού έγκειται στο ότι Αυτός είναι Θεός σεσαρκωμένος και σ’ Αυτόν ως Θεάνθρωπο είναι σεσαρκωμένες όλες οι θείες αλήθειες. Επομένως, εφόσον σαρκώθηκε ο Θεός και μαζί Του όλες οι θείες αλήθειες, τότε αυτό σημαίνει ότι αυτές είναι πραγματοποιήσιμες, έχουν τη δυνατότητα να σαρκωθούν στη σφαίρα της ανθρώπινης ζωής και πραγματικότητας, στα όρια του χρόνου και του χώρου, όπως μαρτυρεί ολόκληρη η Καινή Διαθήκη και όλη η ιστορία της Εκκλησίας του Χριστού και των Αγίων Του. Οι ονομαζόμενες λογικές αποδείξεις για την ύπαρξη του Θεού: η κοσμολογική, η τελεολογική, η οντολογικο-ψυχολογική, η ιστορική, η ηθική και πολλές άλλες, οι οποίες κατά τη ροή του χρόνου συστηματοποιήθηκαν σε θρησκευτικο-φιλοσοφικό ορθολογισμό, δεν μπορούν στη Δογματική της Ορθόδοξης Εκκλησίας να έχουν αξία πραγματικών αποδείξεων, διότι είναι βασισμένες στις αρχές της σχετικής, περιορισμένης, αμαρτωλής διάνοιας και της διά των αισθήσεων ανθρώπινης παρατηρήσεως και διότι η αλήθεια περί της υπάρξεως του Θεού για την Εκκλησία και την Αποκάλυψη δεν είναι λογικές υποθέσεις που έχουν ανάγκη αποδείξεως με τους λογικούς συλλογισμούς, άλλα είναι η αλήθεια που ο Θεός αποκάλυψε και γι’ αυτό είναι αναμφισβήτητη και υπεράνω αποδείξεων. Ως θεία πραγματικότητα και δεδομένο αυτή η αλήθεια δεν εξαρτάται από αποδείξεις και επιχειρήματα, από λογικές λειτουργίες της διάνοιας. Οι λογικές αποδείξεις όσο αποκαλύπτουν το Θεό τόσο Τον κρύβουν. Η φιλοσοφία του Αγίου Πνεύματος είναι η σοφία και η γνώση, η εν χάριτι σοφία και η εν χάριτι γνώση της φύσεως των όντων και κατέχει αυτή η σοφία ως κόρην οφθαλμού τη γνώση των θείων και ανθρωπίνων, των ορατών και αοράτων. Η φιλοσοφία του Αγίου Πνεύματος είναι συγχρόνως η δημιουργική δύναμη, η οποία, διά του «ομοιούσθαι Θεώ» μέσω της οδού της ασκητικο-χαρισματικής τελειώσεως, πληθύνει μέσα στον άνθρωπο τη θεία σοφία περί του Θεού, του κόσμου και του ανθρώπου. Αυτό το χαρακτήρα της ορθόδοξης φιλοσοφίας τονίζει ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, όταν λέει: «Φιλοσοφία εστίν ομοιούσθαι Θεώ» και επομένως «τέχνη τεχνών και επιστήμη επιστημών». Ως ζωοποιός, η φιλοσοφία του Αγίου Πνεύματος είναι η μόνη τέχνη η οποία από το πολυποίκιλο και πολυσύνθετο ανθρώπινο ον, έχει τη δυνατότητα να χαλκεύσει μία θεοειδή και χριστοειδή προσωπικότητα, και ως επιστήμη του Αγίου Πνεύματος είναι η μόνη επιστήμη, η οποία μπορεί να διδάξει το φίλαυτο και θνητό ον που λέγεται άνθρωπος, πως να υπερνικήσει το θάνατο και να αποκτήσει την αθανασία. Γι’ αυτό η ορθόδοξη φιλοσοφία είναι τέχνη τεχνών και επιστήμη επιστημών. Το μυστήριο της Αλήθειας δεν έγκειται σε πράγματα, ιδέες ή σύμβολα, αλλά σε Πρόσωπο και αυτό είναι το Θεανθρώπινο Πρόσωπο του Κυρίου Ιησού Χριστού. Γι’ αυτό ο Κύριος είπε: «Εγώ ειμί η Αλήθεια», Αλήθεια παντέλεια, πάντοτε αμείωτη και αμετάβλητη, πάντοτε μία και η αυτή στην τέλεια πληρότητά της, πάντοτε μία και η αυτή «χθες και σήμερον και εις τους αιώνας» (Εβρ. 13, 8).