«Αποθώμεθα ούν τα ερ­γα του σκότους και ενδυσώμεθα τα όπλα του φωτός».

Βρισκόμαστε, αδελφοί μου, στην αρχή της Α­γίας και Μεγάλης Τεσ­σα­ρακοστής. Βρισκόμα­στε στην αρχή μιάς πε­ριόδου εντόνου πνευ­μα­­­­τι­κού αγώνος και προ­­­­ετοιμασίας για την εορτή της λαμπρο­φο­ρου Αναστάσεως του Κυ­­­ρίου μας, μιάς προ­ετοιμασίας που συν­ι­σταται στη νέκρωση του εαυτού μας και τη σταύρωση του παλαιού ανθρώπου, προκειμένου να μπορέσει να συνα­να­στηθεί με τον Χριστό ο νέος, ο κατά Χριστόν κτισθείς, άνθρωπος.

Και στο πλαίσιο αυτής της προετοιμασίας εν­τασ­σεται και η προτρο­πη που μας απευθύνει ο πρωτοκορυφαίος από­στολος Παύλος μέσω του σημε­ρινού αποστο­λι­κού αναγνώσματος. «Αποθώμεθα ούν τα έργα του σκότους και εν­­δυσώμεθα τα όπλα του φωτός».

Σκοτάδι και φως είναι δύο αλληλοσυγ­κρουό­με­­νες έννοιες που συμ­βόλιζαν πάντοτε το κα­κο και το καλό, την α­μαρτία και την αγιότη­τα.

Στην Παλαιά Διαθήκη το σκοτάδι ταυτίζεται με το χάος και με την άβυσσο, και ο Θεός πα­ρουσιάζεται να δημι­ουρ­­­γεί το φως. Άρα το φως είναι κάτι θετικό, κάτι που δημιουργείται σε αντίθεση με το σκο­τάδι, που είναι κάτι αρ­νητικό και εκφράζει την έλλειψη και την απουσία του φω­τος.

Στην Καινή Διαθήκη, αλλά και στη ζωή της Εκκλησίας μας, ο,τι σχε­τίζεται με τον Θεό σχετίζεται και με το φως, ενώ ο,τι αντί­κει­ται στον Θεό ταυτί­ζε­ται με το σκότος.Με το σκότος ταυτί­ζε­ται ο εχθρός του φωτός και του Θεού, ο διά­βο­λος. Με το σκότος ταυ­τίζονται και τα έργα των συ­νερ­γατών του. Αν­­τίθετα έργα φωτός είναι τα ευάρεστα στον Θεό έργα, τα οποία πε­ρι­μένει από τους πι­στους και γνησίους μα­θητές του ο Θεός.

Με το φως συνδέεται από την πρώτη στιγμή της εισόδου του στην Εκ­κλησία και ο αν­θρω­πος, όταν κατά το μυ­στη­ριο του αγίου βα­πτι­σματος ενδύεται με «χι­τω­να φωτεινόν» και φω­τίζεται από τη χα­ρη του Παναγίου Πνεύ­μα­τος. Από το φως των εν­τολών του Θεού οδη­γεί­ται στη ζωή του, εφό­σον ο νόμος του Θε­ου είναι «φως ταίς τρι­βοις» του.

Δεν αρκούν όμως μο­νο αυτά τα στοιχεία για να παραμείνει ο αν­θρωπος μέσα στο φως, με­σα δηλαδή στην πα­ρουσία και την αγάπη του Θεού. Χρειάζεται να αποδει­κνύει και ο ίδιος ότι ανήκει στο φως, ότι φυλάσσει το φως, πα­ρα­γοντας έργα φω­τος. «Ούτω λαμψάτω το φως υμών έμπρο­σθεν των ανθρώπων, όπως ίδωσιν υμών τα καλά έργα», ζητά ο Χριστός από τους μαθητές του. Αλλά και τα καλά έργα δεν αρκούν από μόνα τους για να φωτίζουν την ψυχή και τους αν­θρώπους γύρω μας, θα πρέπει ταυτό­χρονα να απο­φεύγουμε και τα πο­­­νηρά έργα που συ­σκο­­τίζουν την ψυχή μας και συγ­κα­λύπτουν το φως. Θα πρέπει να κάνουμε και εμείς στην ψυχή μας και στη ζωή μας αυτό που έκανε ο Θεός κατά τη δημιουρ­γία του κο­σμου, θα πρε­πει να διαχωρίζου­με «ανά μέσον του φωτός και ανά μέσον του σκο­τους», για να μην επη­ρεάζει το σκότος και τα σκοτει­να έργα το φως και τα έργα του, για να μην παρεμπο­δίζει ο αρ­χων του σκο­τους, ο διά­βολος, την πα­­ρου­σία του Θεού με­σα μας.

Γι’ αυτό και ο από­στο­λος Παύλος μας προ­­­­­τρέπει σήμερα, α­δελ­­φοί μου, «αποθώ­μεθα τα έργα του σκο­τους». Να βγάλουμε, δη­λαδή, από τη ζωή μας τα έργα του σκο­τους, γιατί αυτά γίνο­νται εμπόδιο στα έργα του φωτός. Να απαρ­νη­θούμε τα έργα του σκο­τους, γιατί αυτά ακυ­ρω­­νουν τα έργα του φω­τος. Να προσέξουμε τι είδους έργα επιτε­λού­με και να φροντί­ζου­με τα έργα μας αυτά να είναι αποκλει­στικά έργα φω­τος.

Γιατί δεν ωφελεί, πα­ρα­δείγματος χάριν να εκκλησιαζόμαστε και στη συνέχεια να παρα­κολουθούμε θεά­­ματα αμαρτωλά. Δεν ωφελεί να μετέ­χουμε στα μυ­στήρια της Εκκλησίας μας και ταυτόχρονα να συμμετέχουμε σε συ­ν­α­ναστροφές και συζητή­σεις που δεν οι­κο­δο­μούν την ψυχή μας. Δεν ωφελεί να προ­σευ­χόμαστε και ύστερα να αδικούμε τον αδελφό μας και να κάνουμε σκέψεις κα­κες και πο­νη­ρες. Δεν ωφελεί να νη­­στεύ­ουμε και μετά να κατακρίνουμε και να κακολογούμε τον συνάδελφό μας, τον γείτονά μας, τον συγ­γε­νη μας. Δεν ωφελεί να φροντίζουμε την ελε­η­μοσύνη αλλά ταυ­­το­χρο­να να την ακυ­ρω­νουμε με την υπερη­φάνεια και τον εγωισμό που δεί­χνου­με στους συναν­θρώπους μας.

Άλλωστε όταν ο από­στολος αναφέρεται στα έργα του σκότους και μας καλεί να τα απαρ­νη­­θούμε, δεν εννοεί μο­­νο τα μεγάλα και σο­βαρά εγκλή­ματα ή α­μαρ­τήματα, εν­νοεί και όλα αυτά που φαίνο­νται σε μας ασ­η­μαντα και καθημερινά, στε­ρού­­­νται όμως της ευλο­γίας του Θεού και στε­ρούν και από εμάς τη χάρη που φερ­νουν τα έργα του φωτός στη ζωή μας.

Γι’ αυτό, αδελφοί μου, ας ακούσουμε την προ­τροπή του αποστόλου Παύ­λου και ας φροντί­σουμε κατά τη διάρκεια της Με­γάλης Τεσ­σα­ρα­κο­στης, στην οποία ει­σερ­­χο­μαστε από αύριο, να εγκαταλείψουμε τα έργα του σκότους και ενδεδυμένοι τα όπλα του φωτός να περιπα­τη­σουμε «ως εν ημέρα ευσχημόνως», για να αξιω­θούμε της ευ­λο­γι­ας και της χάριτος του Θεού και τώρα και στη μέλλουσα ζωή.