ΚΑΤΑΝΥΚΤΙΚΟΣ ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ – ΟΜΙΛΙΑ
Την Β’ Κυριακή των Νηστειών
31 Μαρτίου 2013 και ώρα 6:00 μ.μ.
θα τελεσθεί στον Ιερό μας Ναό
ο Κατανυκτικός Εσπερινός
και θα ακολουθήσει εποικοδομητική ομιλία
από τον Αρχιμανδρίτη π. Δαβίδ Τζιουμάκα,
Γενικό Αρχιερατικό Επίτροπο
της Ιεράς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης.
Last Updated on Wednesday, 27 March 2013 08:32
Hits: 1453
ΣΑΣ ΠΡΟΣΚΑΛΟΥΜΕ
ΣΤΗΝ ΟΜΙΛΙΑ
ΠΟΥ ΔΙΟΡΓΑΝΩΝΕΙ Ο ΝΑΟΣ ΜΑΣ
ΣΑΒΒΑΤΟ 30 ΜΑΡΤΙΟΥ ώρα: 19:00 μ.μ
ΘΕΜΑ
Σχέσεις γονέων και παιδιών στην πορεία της πνευματικής τους ανάπτυξης
Ομιλητής:
π. Βαρνάβας Γιάγκου
Last Updated on Tuesday, 26 March 2013 08:52
Hits: 1557
25 Μαρτίου: Ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου
Το ‘‘κεφάλαιον’’ της σωτηρίας (Λουκ 1:24-38)
Περιεχόμενο της ευαγγελικής περικοπής Λουκ 1:24-38 είναι ένας διάλογος ανάμεσα σε έναν άγγελο και μια νεαρή κοπέλα. Διάλογοι ανάμεσα σε αγγέλους και ανθρώπους υπάρχουν διάσπαρτοι μέσα στη Γραφή, αυτό όμως που καθιστά τον συγκεκριμένο διάλογο ξεχωριστό, ώστε η υμνογραφική παράδοση της Εκκλησίας να τον χαρακτηρίζει «τῆς σωτηρἰας ἡμῶν τὸ κεφάλαιον», είναι το θέμα του. Ο άγγελος Γαβριήλ ανακοινώνει στη Μαρία, τη νεαρή αρραβωνιαστικιά του Ιωσήφ που κατοικεί στη Ναζαρέτ, ότι θα γεννήσει τον Ιησού, ο οποίος
θα γίνει σπουδαίος και θα ονομαστεί Υιός του Υψίστου. Σ’ αυτόν θα δώσει ο Κύριος ο Θεός τον θρόνο του Δαβίδ, του προπάτορά του. Θα βασιλέψει για πάντα στους απογόνους του Ιακώβ και η βασιλεία του δεν θα έχει τέλος.
Και είναι ακριβώς αυτή η περιγραφή του παιδιού που πρόκειται να γεννηθεί -αν βέβαια η Μαρία δεχτεί να το κυοφορήσει- που δικαιολογεί πλήρως τον χαρακτηρισμό του γεγονότος ως «κεφάλαιον» (= αρχή και κορυφαία στιγμή) της σωτηρίας ολόκληρης της ανθρωπότητας, καθώς στα λόγια του αγγέλου συνοψίζεται ολόκληρη η ιστορία των σχέσεων του Θεού με τον άνθρωπο, αυτό που στη θεολογική γλώσσα περιγράφεται ως ‘‘Ιστορία της θείας οικονομίας’’.
Αυτή η ιστορία αρχίζει από την πρώτη στιγμή που ο άνθρωπος επαναστατεί εναντίον του Θεού, καθώς ο Θεός δεν εγκαταλείπει ούτε για λίγο το πλάσμα του, και διαμορφώνει τις συνθήκες για την αποκατάσταση των μεταξύ τους σχέσεων, αναζητώντας ανθρώπους που θα δεχτούν να συνεργαστούν μαζί του για τον σκοπό αυτόν. Ο Αβραάμ θα είναι ο πρώτος που θα ανταποκριθεί στην πρόσκληση του Θεού, και θα ακολουθήσουν κι άλλοι, και θα γίνουν ολόκληρος λαός. Με όλους αυτούς ο Θεός θα κάνει συμφωνία συνεργασίας, αυτό που στη γλώσσα της Γραφήςονομάζεται ‘‘Διαθήκη’’, με την οποία αναλαμβάνει να τους προστατεύει και να τους καθοδηγεί, ώστε να τους καταστήσει φορείς του μηνύματος της ελπίδας προς όλους τους λαούς της γης. Και όταν ο λαός αυτός θα χρειαστεί να οργανωθεί και να κυβερνηθεί, πάλι ο Θεός θα του υποδείξει τον κατάλληλο ηγεμόνα που θα είναι έτοιμος να συνεργαστεί μαζί του για την επίτευξη των τελικών στόχων της θείας οικονομίας. Αυτά ακριβώς υπενθυμίζει στον βασιλιά Δαβίδ ο ίδιος ο Θεός, στέλνοντάς του με τον προφήτη Νάθαν το ακόλουθο μήνυμα:
Να πεις στον δούλο μου τον Δαβίδ ότι: Ο Παντοκράτορας Κύριος λέει τα εξής: «Σε πήρα απ’ το μαντρί των προβάτων, και σ’ έκανα ηγεμόνα του λαού μου, του Ισραήλ. Ήμουν μαζί σου παντού όπου πήγαινες, εξαφάνισα όλους τους εχθρούς σου από μπροστά σου και σ’ έκανα ονομαστόν, σαν τους μεγάλους της γης.Όρισα για τον λαό μου τον Ισραήλ έναν τόπο, όπου τον εγκατέστησα μόνιμα. Εκεί θα ζει πλέον άφοβα χωρίς να τον καταπιέζουν οι άρπαγες όπως παλιά, την εποχή που διόριζα Κριτές στον λαό μου τον Ισραήλ. Τώρα σου έχω εξασφαλίσει ησυχία απ’ όλους τους εχθρούς σου ... Όταν τελειώσουν οι μέρες σου και πεθάνεις, θα αναδείξω διάδοχο μετά από σένα έναν γιο σου, κατ’ ευθείαν απόγονό σου, και θα διατηρήσω σταθερή τη βασιλεία του ... και θα κάνω τον θρόνο του ακλόνητο για πάντα ... » (Β΄Βα 7:8-13).
Αυτό που ο προφήτης Νάθαν επισημαίνει στον βασιλιά Δαβίδ είναι ότι το τεράστιο για τα δεδομένα της εποχής και τις δυνατότητες του λαού κράτος που δημιούργησε δεν ήταν δικό του επίτευγμα, αλλά δώρο του Θεού, όπως δώρο του Θεού θα είναι και η επιβίωση του κράτους αυτού. Όμως η προφητεία του Νάθαν δεν επιβεβαιώθηκε, γιατί λαός και βασιλιάς αφέτησαν τη Διαθήκη με τον Θεό. Παρ’ όλα αυτά, ο Θεός και πάλι δεν εγκατέλειψε την ανθρωπότητα· συνέχισε να στέλνει προφήτες που καλούσαν τον λαό σε μετάνοια και του υπενθύμιζαν τον ρόλο του στο σχέδιο του Θεού για τον κόσμο. Ακόμα και στα μαύρα χρόνια της εξορίας στη Μεσοποταμία δεν έπαψαν οι προφήτες να θερμαίνουν τις καρδιές των απογοητευμένων ευαγγελιζόμενοι μια νέα αρχή, ένα καινούργιο φως:
2 Λαέ που πορεύεσαι στο σκοτάδι,
φως δείτε λαμπρό·
εσείς οι κάτοικοι της χώρας όπου κυριαρχεί ο θάνατος,
πάνω σας φως θα λάμψει.
3 Οι πιο πολλοί απ' τον λαό,
αυτοί που τους ξανάφερες στην αγαλλίασή σου, Κύριε,
αυτοί μπροστά σου θα χαρούν,
όπως αυτοί που χαίρονται στον θερισμό
κι όπως πανηγυρίζουν όσοι μοιράζονται τα λάφυρα.
4 Γιατί αφαιρέθηκε ο ζυγός που ήταν πάνω τους
και το ραβδί που χτύπαγε τη ράχη τους·
συνέτριψε ο Κύριος το ραβδί των καταπιεστών τους,
όπως τη μέρα που νίκησε τους Μαδιανίτες.
5Κάθε στολή που οι καταπιεστές είχαν με δόλο αφαιρέσει
και κάθε ρούχο θα το αποζημιώσουν με το παραπάνω·
ο λαός θα τα απαιτήσει πίσω,
ακόμα κι αν παραδοθήκαν στη φωτιά.
6Γιατί για χάρη μας γεννήθηκε ένα παιδί,
μας δόθηκε ένας γιος,
που η εξουσία του βρίσκεται πάνω στους ώμους του,
και τ' όνομά του είναι “Αγγελιοφόρος της Μεγάλης Απόφασης”,
“Θαυμαστός Σύμβουλος”, “Θεός Ισχυρός”,
“Εξουσιαστής”, “Άρχοντας της Ειρήνης”,
“Πατέρας των Μελλοντικών Εποχών”.
Ο Θεός λέει:
«Εγώ θα φέρω ειρήνη στους άρχοντες
και σ' αυτόν θα χαρίσω ειρήνη και υγεία».
7Μεγάλη θα είναι η εξουσία του,
και η ειρήνη του δεν θα έχει τέλος·
θα καθίσει στον θρόνο του Δαυίδ,
θα αποκαταστήσει τη βασιλεία του,
και θα φροντίσει γι᾽ αυτήν με δίκαιη κρίση και δικαιοσύνη,
από τώρα και για πάντα.
Όλα αυτά θα τα κάνει η φλογερή αγάπη του Κυρίου Σαβαώθ (Ησ. 9:2-7).
Στην προφητεία αυτή που σώζεται στο βιβλίο του προφήτη Ησαΐα εξαγγέλλεται ένα “μεγάλο φως” που θα φέρει τη χαρά σε όσους ζουν στο σκοτάδι. Η χαρά οφείλεται, όχι μόνο στην απαλλαγή από την πολιτική καταπίεση και στην καταστροφή των πολεμικών σκευών αλλά κυρίως, στη γέννηση ενός παιδιού. Γι’ αυτόν τον λόγο περιγράφονται αναλυτικά η γέννησή του, η ανάληψη της εξουσίας του, η ονοματοδοσία του και το είδος της διακυβέρνησης που θα ασκήσει. Τονίζεται ότι θα είναι φορέας εξουσίας, αλλά εξουσίας ειρήνης. Ο τίτλος “άρχων ειρήνης” δεν του αποδίδεται μόνον επειδή θα καταστραφούν τα πολεμικά σκεύη και θα επικρατήσει αιώνια ειρήνη, αλλά και γιατί ο ίδιος ο “άρχων” δεν θα χρειαστεί να αναλάβει κάποια πολεμική δράση, ούτε ακόμη και προς εδραίωση της ειρήνης. Όλα γίνονται από τον Θεό. Αυτός φέρνει ή είναι το φως, αυτός φέρνει τη χαρά και θραύει τον ζυγό και γι’ αυτό το κείμενο καταλήγει με τη φράση «ο ζήλος του Κυρίου Σαβαώθ θα τα κάνει αυτά». Κανείς λαός δεν θα υποδουλωθεί πλέον, ενώ και ο ίδιος ο πόλεμος φαίνεται να καταργείται. Το πιο εντυπωσιακό όμως στην παραπάνω προφητεία είναι η εγγύτητα του παιδιού προς τον Θεό. Τα ονόματα που αποδίδει ο προφήτης στο αναμενόμενο παιδί είναι ταυτόχρονα και ονόματα με τα οποία χαρακτηρίζεται ο Θεός.
Αυτές ακριβώς την προφητείες θυμίζει ο άγγελος στη Μαρία, όταν της αναφέρει πως το παδί που θα γεννηθεί
θα γίνει σπουδαίος και θα ονομαστεί Υιός του Υψίστου,
κι ακόμα πως
θα ονομαστεί Υιός Θεού.
Εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς το σάστισμα της Μαρίας. Χίλια χρόνια μεσολάβησαν από τότε που ο Νάθαν μετέφερε το μήνυμα του Θεού στον Δαβίδ ως τη μέρα που ο Γαβριήλ ανακοινώνει στη Μαρία ότι αυτή επιλέχτηκε από τον Θεό για την εκπλήρωση της προφητείας. Χίλια χρόνια αγώνων για να κρατηθεί η ελπίδα ζωντανή, για να μην κυριαρχήσει η απόγνωση, να μην ξεθωριάσει το όνειρο από τις αστοχίες, την αμαρτία, τις ανθρώπινες επιδιώξεις. Και τώρα όλα εξαρτώνται από την αντίδραση ενός κοριτσιού. Περιγράφοντας τη σκηνή του αγγέλου που αναμένει την απάντηση της Μαρίας ο ιερός Αυγουστίνος αναφέρει χαρακτηριστικά: «Ευτυχισμένη Μαρία, ο κόσμος όλος περιμένει τη συγκατάθεσή σου». Ακόμα και αυτήν την κορυφαία στιγμή ο Θεός δεν αφαιρεί από τον άθρωπο το χάρισμα της συνδημιουργίας. Γι’ αυτό το “ναι” της Μαρίας χαρακτηρίζεται «τῆς σωτηρίας ἡμῶν τὸ κεφάλαιον». Γιατί τώρα όλα όσα προηγήθηκαν αποκτούν νόημα, αλλά και όσα θα ακολουθήσουν θα είναι εντελώς καινούργια. Σύμφωνα με το Δοξαστικό των Αίνων της 25ης Μαρτίου:
Τὸ ἀπ᾽ αἰῶνος μυστήριον ἀνακαλύπτεται σήμερον,
καὶ ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ υἱὸς ἀνθρώπου γίνεται,
ἵνα τοῦ χείρονος μεταλαβὼν μεταδῷ μοι τοῦ βελτίονος·
ἐψεύσθη πάλαι Ἀδὰμ καὶ θεὸς ἐπιθυμήσας οὐ γέγονεν·
ἄνθρωπος γίνεται Θεός, ἵνα θεὸν τὸν Ἀδάμ ἀπεργάσηται.
Last Updated on Sunday, 24 March 2013 23:28
Hits: 1637
Κυριακή της Ορθοδοξίας: Τα κριτήρια της αληθινής ομολογίας πίστεως
Η καθιέρωση της πρώτης Κυριακή της περιόδου της Μεγάλης Τεσσαρακοστής ως ημέρας της Ορθοδοξίας ανάγεται στα μέσα του θ΄ μ.Χ. αιώνα. Συγκεκριμένα, ήταν 11 Μαρτίου του 843 μ.Χ., όταν σύνοδος στην Κωνσταντινούπολη, που συγκλήθηκε με πρωτοβουλία της αυτοκράτειρας Θεοδώρας, έθετε τέρμα σε μια έριδα που συγκλόνισε για περισσότερο από έναν αιώνα την Εκκλησία· την έριδα που έμεινε γνωστή στην Ιστορία με το όνομα “Εικονομαχία”. Η επόμενη, μετά τη σύνοδο, Κυριακή ήταν η πρώτη της περιόδου των νηστειών, και ο λαός επανέφερε σε πομπή τις εικόνες στις εκκλησίες. Με αφορμή το γεγονός αυτό η Εκκλησία θυμάται όλους τους αγώνες και τις θυσίες που απαιτήθηκαν, για να διαμορφωθεί και να εδραιωθεί αυτό που σήμερα δηλώνεται με τον όρο “Ορθοδοξία”. Αγώνες μακροχρόνιοι, που ξεκινούν, όπως αναφέρει το αποστολικό ανάγνωσμα της ημέρας (Εβρ 11:24-26,32-40), από τα βάθη των αιώνων, με τους ήρωες της Παλαιάς Διαθήκης, και θυσίες που κόστισαν πόνο, δάκρυα, αλλά και ποταμούς αίματος, καθώς η αντιπαράθεση ήταν ολομέτωπη και απέναντι σε δυνάμεις πανίσχυρες. Η σύμπτωση όμως της γιορτής με την περίοδο της νηστείας προσδίδει σ’ αυτήν και ένα άλλο νόημα και χαρακτήρα, εκτός από τον πανηγυρικό. Δεν είναι μέρα μόνο για πανηγυρισμούς αλλά και για περισυλλογή και αυτοκριτική. Η Εκκλησία δεν πρέπει ποτέ να ξεχνά πως ό,τι με τόσους αγώνες και θυσίες κερδήθηκε μπορεί πολύ εύκολα να χαθεί και για τον λόγο αυτό απαιτεί ανάλογους αγώνες και θυσίες, προκειμένου να διατηρηθεί ζωντανό.
Η αναφορά όμως του αποστολικού αναγνώσματος σε ανθρώπους που «δοκίμασαν εξευτελισμούς και μαστιγώσεις, ακόμη και δεσμά και φυλακίσεις, λιθοβολήθηκαν, πριονίστηκαν, πέρασαν δοκιμασίες, σφαγιάστηκαν, περιπλανήθηκαν ντυμένοι με προβιές και κατσικίσια δέρματα, υπέμειναν στερήσεις, καταπιέσεις, κακουχίες ... πλανήθηκαν σε ερημιές και βουνά, σε σπηλιές και σε τρύπες της γης» (Εβρ 11:36-38), ηχεί κάπως παράξενα στα αφτιά του σύγχρονου πιστού, καθώς σήμερα ούτε η Ορθοδοξία φαίνεται να απειλείται ούτε επιτακτική προβάλλει η ανάγκη μιας ημέρας αφιερωμένης στην Ορθοδοξία, ιδιαίτερα σε μια εποχή που τόσος λόγος γίνεται καθημερινά για τον σεβασμό των ατομικών δικαιωμάτων και η θρησκευτική ελευθερία εμφανίζεται πλήρως εξασφαλισμένη. Έτσι, δικαίως θα μπορούσε να προκύψει το ερώτημα, αν κείμενα γραμμένα αιώνες πριν από τη σύγχρονη εποχή μπορούν να προσφέρουν κάποια λύση σε προβλήματα σημερινά και να εμπνεύσουν αγωνιστική διάθεση απέναντι σε κινδύνους, που, έτσι κι αλλιώς, δύσκολα μπορεί κανείς να αναγνωρίσει.
Με αφορμή το παραπάνω κείμενο από την Πρὸς Ἑβραίους Ἐπιστολή, θα μπορούσε να επιχειρήσει κανείς μια απάντηση στο συγκεκριμένο ερώτημα, ανατρέχοντας σε ένα κείμενο που προέρχεται από το ίδιο πολιτιστικό περιβάλλον με αυτό στο οποίο αναφέρεται ο απόστολος.
Στον τελευταίο λόγο του προς τους Ισραηλίτες ο Ιησούς του Ναυή, ο διάδοχος του Μωυσή, καταλήγει με την εξής συμβουλή:
«Τώρα, λοιπόν, να σέβεστε τον Κύριο και να τον λατρεύ¬ετε με ειλικρίνεια και πιστότητα. Απομακρύνετε τους ξένους θεούς που λάτρευαν οι πρόγονοί σας στα ανατολικά του Ευφράτη και στην Αίγυπτο και λατρέψτε τον Κύριο. Αν όμως δεν σας αρέσει να λατρεύετε τον Κύριο, πρέπει σή¬μερα να διαλέξετε ποιον θέλετε να λατρεύετε• είτε τους θε¬ούς των προγόνων σας της ανατολικά του Ευφράτη περιο¬χής είτε τους θεούς των Αμορραίων στη χώρα των οποίων κατοικείτε. Εγώ πάντως και η οικογένειά μου θα λατρεύ¬ουμε τον Κύριο, γιατί είναι άγιος» (Ιησ 24:14-15).
Ο Ιησούς του Ναυή θέτει τον λαό μπροστά σε ένα δίλημμα, καλώντας τον να πάρει μια απόφαση ζωής. Ο λαός ανταποκρίνεται διατυπώνοντας μια ομολογία πίστεως:
Τότε αποκρίθηκε ο λαός και είπε: «Να μη συμβεί σε μας το να εγκαταλείψουμε τον Κύριο για να λατρέψουμε άλλους θεούς. Ο Κύριος ο Θεός μας αυτός είναι Θεός• αυτός ανέβασε εμάς και τους προγόνους μας από την Αίγυπτο και μας προστάτεψε καθ’ όλη τη διάρκεια της πορείας που ακολουθήσαμε και από όλους τους λαούς ανάμεσα από τους οποίους περάσαμε. Ο Κύριος έδιωξε από μπροστά μας τους Αμορραίους και όλους τους λαούς που κατοικούσαν σ’ αυτήν τη χώρα• γι’ αυτό, λοιπόν, και εμείς τον Κύριο θα λατρεύουμε, γιατί αυτός είναι ο Θεός μας» (Ιησ 24:16-18).
Από το ερώτημα του Ιησού του Ναυή και την απάντηση του λαού προκύπτουν τα βασικά χαρακτηριστικά μιας αυθεντικής ομολογίας πίστεως, όπως την κατανοούν οι βιβλικοί συγγραφείς, αλλά και κάποια ερωτήματα για την ποιότητα της πίστης των σύγχρονων ορθόδοξων χριστιανών:
1. Η ομολογία πίστεως δεν μπορεί να είναι μια γενική και αφηρημένη διατύπωση κάποιων πεποιθήσεων, αλλά συνιστά συγκεκριμένη απάντηση σε συγκεκριμένο ερώτημα. Ο Ιησούς του Ναυή ρώτησε τον λαό σε ποιον θεό θέλει να πιστεύει και ο λαός απάντησε.
Το ερώτημα που προκύπτει για κάθε σύγχρονο χριστιανό είναι το κατά πόσο μπήκε ποτέ στη διαδικασία να συζητήσει με τον εαυτό του και να εξηγήσει τους λόγους για τους οποίους πιστεύει στον Θεό.
2. Η ομολογία πίστεως δεν μπορεί να σημαίνει συναισθηματική ή εκ παραδόσεως ένταξη σε κάποια θρησκευτική κοινότητα, αλλά προϋποθέτει ελεύθερη και προπάντων συνειδητή επιλογή.
Το ερώτημα που και πάλι προκύπτει για κάθε σύγχρονο χριστιανό είναι το κατά πόσο μπήκε ποτέ στη διαδικασία να συζητήσει με τον εαυτό του και να εξηγήσει τους λόγους για τους οποίους είναι ορθόδοξος.
3. Η ομολογία πίστεως δεν μπορεί να είναι μια κατάφαση σε μια θεωρητική διδασκαλία περί Θεού, αλλά προϋποθέτει εμπειρία των ενεργειών του Θεού και συνεπάγεται συγκεκριμένη στάση ζωής. Κατά συνέπεια, η ομολογία πίστεως δεν μπορεί να είναι ξεκομμένη από τη ζωή.
Το νέο ερώτημα που προκύπτει για κάθε σύγχρονο χριστιανό είναι το κατά πόσο μπήκε ποτέ στη διαδικασία να συζητήσει με τον εαυτό του τις εμπειρίες που τον οδήγησαν στην επιλογή να γίνει ορθόδοξος και τι σημαίνει αυτό για την καθημερινή του ζωή.
Αν από τις απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα προκύψει
•ότι θεωρεί κανείς την Εκκλησία σαν έναν θεσμό ξένο προς αυτόν,
•ότι έχει συνδέσει την Εκκλησία με μια τυπική υποχρέωση της Κυριακής ή με έναν χώρο κοσμικών εκδηλώσεων σε βαφτίσια, γάμους και κηδείες,
αν προκύψει
•ότι μπαίνει κανείς στις εκκλησίες ως άτομο, ο καθένας για τον εαυτό του, ο καθένας με τα ατομικά του προβλήματα και με τις ατομικές του επιδιώξεις, και βγαίνει από αυτές ίδιος κι απαράλλακτος,
•ότι δεν έμαθε ποτέ να ζει και να λειτουργεί ως μέλος μιας κοινότητας,
τότε η Ορθοδοξία πράγματι κινδυνεύει και κινδυνεύει από ένα θηρίο πολύ πιο φοβερό από εκείνα που αντιμετώπισαν οι πρώτοι χριστιανοί μάρτυρες· κινδυνεύει από τον ατομισμό του κάθε ορθόδοξου χριστιανού. Και μπορεί το θηρίο αυτό να μην αφαιρεί ζωές, νεκρώνει όμως τους ανθρώπους ως πρόσωπα και τους ισοπεδώνει, καθώς τους καθιστά απαθείς απέναντι σε ο,τιδήποτε δεν εμπίπτει στις ατομικές τους επιδιώξεις και φιλοδοξίες. Αλλά απάθεια, αδιαφορία για τα κοινά και ατομισμός ισοδυναμούν με εκχώρηση της ορθοδοξίας στους επαγγελματίες του χώρου. Αυτός όμως είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος, καθώς δεν προέρχεται απ’ έξω αλλά από μέσα, από την έλλειψη μαρτυρίας ζωής.
Η περίοδος της Μεγάλης Τεσσαρακοστής αποτελεί θαυμάσια αφορμή για μια συνολική επανεξέταση της ορθοδοξίας του κάθε ορθοδόξου και της σχέσης του με αυτήν.
Last Updated on Saturday, 23 March 2013 23:21
Hits: 1541
